In mijn droom zie ik een grote vijver, verscholen tussen het groen. Ik zie prachtige bomen, vooral treurwilgen; ze omringen het water en hun takken hangen tot in het water. Even verderop drijven waterlelie bladeren stil op het water. De doffe witte leliebloemen maken het toch fleurig, al is het niet veel.
In de omliggende weides bloeien klaprozen en vele korenbloemen, maar hun kleuren zijn dof, alsof er geen leven meer in zit. Aan de oever staat een witgelakt bankje met een zoet lila kussen. Ik loop ernaartoe en neem plaats; ik druk mijn rug zachtjes tegen het kussen. Mijn adem zweeft als een zachte mist voor me uit, zoals in de winter.
Het is vreemd: ik voel geen kou, maar ook geen warmte. Zelfs mijn benen en armen voel ik niet, toch zie ik mijn benen waarop mijn armen rusten. Alles is stil, stiller dan stil. Ik probeer te luisteren, maar hoor niets, zelfs geen zuchtje wind. Ik klap met mijn handen; ik zie het wel, maar ik voel het niet en ik hoor het niet, toch raken ze elkaar.
Hoewel het bankje niet hoog is, lijkt het alsof ik vanaf grote hoogte over de vijver kijk. Niets beweegt: geen blad, geen bloem, het water is gladder dan een spiegel. Zo zit ik daar, alleen in deze wereld die stil lijkt te staan, bevroren lijkt het wel, bevroren in tijd. Ik zit daar maar te staren, zo rustig voor me heen.
Pas nu valt het me op dat het water een zachte gloed heeft, al is het niet veel.
Ik wil op mijn horloge kijken, maar er zit geen horloge om mijn pols. Mijn telefoon is ook verdwenen, wat misschien wel logisch is, want de witte broek die ik draag is niet van mij.
Hoe lang ik daar al zit, weet ik niet; mijn verstand zegt kort, mijn gevoel zegt lang.
Mijn gevoel heeft me zelden bedrogen, maar nu weet ik niet wie van deze twee ik moet geloven.
Bevroren in de tijd staar ik nog steeds naar het midden van de vijver, bijna gedachteloos zittend in een wereld zonder leven, felle kleuren en beweging.
Dan, als een donderslag bij heldere hemel, valt een grote druppel midden in het meer. Geluidloos, zonder plons, wordt de druppel één met het meer. Er volgt een lange stilte, dan verschijnen er ringen op het water: eerst één, dan twee, en velen volgen.
De ringen op het water drijven geluidloos naar de rand van het meer, waar ze in stilte verdwijnen, net zoals ze verschenen.
Dan beginnen de bladeren zachtjes te ritselen, de takjes volgen, zelfs de grote boom wiegt een beetje heen en weer.
Ook de klaprozen en de korenbloemen komen in beweging, zachtjes bewegen hun kopjes.
Na de lange stilte voelt het als een storm. Ik neem zittend op het bankje alles rustig in mij op; ik heb de tijd. De rust keert terug, alles verstilt alsof er niets gebeurd is.
Zelfs de treurwilgen lijken nu droeviger dan eerst. Dan vervaagt de wereld langzaam om me heen, als het smelten van het ijs.
In de verte lijkt de zon op te komen. De wereld waarin ik zit krijgt door het verre licht een gouden laagje, of een gouden gloed, op alles wat ik zie: op het water, de lelies, de bomen en de bloemen lijkt wel een laagje goud te groeien.
Ik probeer in mijn hoofd te bedenken of het echt was; misschien was het maar een droom.
Dan, zo uit het niets, is er een explosie met alle kleuren van het licht. Ik zit nog steeds op het bankje met mijn rug tegen het kussen. Al weet ik niet hoe lang!
Ik kijk van het licht naar mijn benen, waarop mijn armen nog steeds rusten, maar deze beginnen langzaam op te lossen, zomaar in het niets. Ze vervagen zoals sneeuw voor de zon; ik zou het willen stoppen als ik wist hoe het kon.
Afgelopen week zat ik in mijn auto en dacht ik aan mijn ouders en even aan de dood. Ik dacht: stel dat de dood een druppel water was, eentje die zo uit de lucht komt vallen. De druppel valt misschien wel in een vijver vol met tranen, in een vijver met wat waterlelies en wat bomen eromheen. In de verte staat een bankje, zo wit als het maar kan, met daarop een kussen en een stille man.
Gelukkig stierf hij
op de laatste dag
van zijn leven.
Elk ietsje eerder
was zonde geweest
al was het maar heel even.
IKKE