Op school was mijn aandacht vaak meer bij de wereld om me heen dan bij spellingregels, d’s en t’s, of het juiste gebruik van komma’s en punten. Heden en verleden tijd gingen vaak aan mij voorbij. Mijn ouders, vooral mijn moeder, spraken het Twentse dialect.
Mijn vader sprak zowel dialect als ABN, dus ik kreeg van beide wat mee.
Op de boerderij bij mijn opa’s en oma’s werd altijd ‘plat’ gesproken, en zo ben ik opgegroeid.
Een van de uitdagingen in mijn schrijven is de invloed van de streektaal. Ondanks dat ik redelijk ABN spreek, heb ik altijd ruzie met de komma’s. Ze zeggen wel eens: “Je zingt zoals je gebekt bent,” en dat zie je zeker terug in mijn teksten.
Als ik zie hoe veel jongeren en zelfs ouderen tegenwoordig schrijven, valt het bij mij nog wel mee, denk ik dan maar.
De beste stuurlui staan aan wal; iedereen weet het altijd beter, maar kunnen het vaak zelf ook niet.
Hoe het ook zij, ik ben toch gaan schrijven, ondanks mijn handicap. In moeilijke tijden ben ik ermee begonnen.
Als je problemen hebt en er niet goed over kunt praten, dan schrijf je ze van je af.
In mijn hoofd was en is het altijd een drukte van jewelste.
Sinds een paar jaar weet ik dat ik ADHD heb en slik ik daar nu pillen voor. Het is nu wat rustiger geworden, al vinden anderen dat misschien niet zo. Ik heb soms nog mijn drukke momenten, haha. Maar voor mij was het de oplossing: het motto “schrijf het van je af” werkte bij mij prima.
Van het een kwam het ander. Ik begon te schrijven over van alles en nog wat: dagelijkse dingetjes, korte verhaaltjes.
Ik heb een rijke fantasie, dus een leuk verhaal schrijven ging me goed af. Toch bleef ik worstelen met van alles en nog wat: heden, verleden, punten, komma’s, te lange zinnen, en ga zo maar door. Toch heeft dat me niet tegengehouden om te schrijven.
Tegenwoordig schrijf ik veel minder.
Op een andere website heb ik veel geschreven en gepost; iedereen kon het lezen.
Op dit moment doe ik niets met mijn schrijfwebsite en ben ik begonnen om sommige van de verhalen op deze website te posten. Ik heb er nu al een paar overgezet en die kun je al lezen. Er zitten wat hele korte verhaaltjes tussen.
Ik had een tijd dat ik tien minuten verhaaltjes schreef, meestal over dieren. Ik nam bijvoorbeeld een muis in gedachten en schreef daar in tien minuten een verhaaltje over.
Een dag later ging ik de fouten verbeteren.
Het vreemde is dat ik de dag daarna weer fouten kon verbeteren, en de dag erna weer. Iets om gek van te worden! Elke keer als ik mijn verhalen lees, valt er wel wat te verbeteren, pffff.
De verhalen die ik nu post, verbeter ik nog een beetje, maar de meeste heb ik jaren geleden al geschreven.
Ik heb ze geschreven zoals ik toen schreef, en gelukkig heb ik wel wat bijgeleerd, maar de ellende met punten en komma’s blijft – om over de rest maar te zwijgen. Maar, en ja, er komt een dikke maar: ik ben nu zo ver dat het mij eigenlijk niet zoveel interesseert wat iemand ervan vindt. Ik ben erachter gekomen dat het grootste deel van Nederland niet eens een verhaal kan schrijven zonder de nodige fouten.
En dan heb ik het nog niet eens over de jeugd met hun rare taal.
Tegenwoordig hebben ze ChatGPT om een verhaal, opstel of wat dan ook te schrijven.
Tja, zo kan ik het ook. Ik schrijf zoals ik gebekt ben, en als je het beter kunt, raad ik je aan om het te doen.
Want schrijven is best goed voor een mens!