Hoofdstuk 6

Met mijn laatste energie strompelde en sleepte ik me weer naar boven, en ging op het bed liggen, en sloot mijn ogen, alles om me heen tolde in het rond.
Ik probeerde mij te ontspannen, wat langzaam maar zeker ook ging lukken, na een klein half uurtje ging het al een stuk beter, en ik vervloekte de kat die uit de kelder was gesprongen.
Dit hele gebeuren had me van al mijn energie beroofd.

En ik voelde me zo moe, zooooo moe, moe……..

Langzaam werd ik wakker, het was volop licht, ik rekte me uit, voelde me super goed en uitgerust, wat me toch verbaasde.
Plotseling schoot ik recht op, nee hè, de vuilnis moet nog op straat, ik schoot in mijn ochtendjas en rende met naar beneden.
Daar aangekomen pakte ik de vuilniszak uit de vuilnisbak kwakte hem in de grijze container pakte de container bij zijn handgreep en sleepte hem naar straat.
Daar aangekomen keek ik meteen naar de andere containers of die er nog gevuld stonden… gelukkig ik was nog op tijd.
Het was wel even schrikken om de week werden de containers geleegd en dat was ook wel nodig met een gezin, en ik had hem altijd tot aan de nok toe gevuld.
Nou dat was alweer een goed begin van de dag, maar ik voelde me heerlijk fit en was in een goed humeur, ik liep zelfs al op de vroege ochtend te fluiten en te neurien.
Zo eerst een geurig bakje koffie met een krantje er bij, mmm heerlijk.

Na mijn tweede bakje koffie besloot ik maar eerst een om onder de douche te duiken.
Zo!! daar knapte een mens weer van op, ik wandelde naar boven pakte een extra dikke trui, en kleedde me aan, en ging naar beneden.

Mijn maag rammelde dus daar besloot ik eerst maar eens wat aan te doen, ik smeerde een paar boterhammetjes en strooide er een laagje hagelslag op daarna ging nam ik plaats op mijn oude vertrouwde stoel.

Terwijl ik van mijn brood zat te smikkelen zag ik het dikke boek liggen, ik kan wel even een stukje lezen dacht ik mijn zelf ik heb tijd genoeg, ik loop toch nog in de ziektewet en lezen is heerlijk ontspannend hoewel met het gevoel bekroop dat het met dit boek toch wel ietsjes anders was.

Ik stond op en liep naar het boek en wilde het pakken, ik zag dat het boek weer was veranderd, de kaft begon er uit te zien, ehm tja het leek wel als de schors van een boom, huhh!!, ik wilde het boek op gaan pakken….maar dat ging helemaal niet.
Het leek wel of er een soort krachtveld om heen zat en dichter dan ongeveer 50 cm kon ik niet bij komen.

Het moet toch niet gekker worden dacht ik, ik kan toch wel een boek pakken, maar wat ik probeerde, en van welke kant ik het ook benaderde het lukte gewoonweg niet.

En ik snapte er helemaal niets van, het leek wel of het boek behekst was net zoals zoveel dingetjes de laatste tijd, ik dacht daarbij aan de katten, de wc bril, en de rest van de gebeurtenissen die ik me kon herinneren.

Maar ondanks de gebeurtenissen van de laatste dagen voelde ik mij super fit. Nou! en dat was de laatste dagen wel anders geweest.

Nou het boek liet ik maar voor wat het was, ik had me voorgenomen om het brandhout weer netjes op te stapelen, het zonnetje scheen maar ondanks dat was het was wel bere koud, maar dat mocht de pret niet drukken.

Ik slingerde een warme sjaal om mijn nek, trok een dikke jas aan en pakte een paar handschoenen, deed een muts op mijn hoofd zo!!.. ik was er helemaal klaar voor.
Ik struinde door de versgevallen sneeuw naar het houthok toe, daar
aangekomen zag ik weer de vreemde sporen van de vorige keer maar dan een stuk kleiner, ook de sporen van een kat zag ik in de sneeuw.

Ik begon met het netjes op stapelen van het brand hout, ondanks de kou begon ik er lichtjes van te zweten.
Het was nog een heel karwei om alles weer netjes op zijn plaats te krijgen.

Het houthok was een hok die ik jaren geladen had gebouwd  het was een hok die aan een kant open was, omdat het jaren geleden een oude bijenstal was geweest.
Aan de voorkant was een openzijde en dat was dus de aan en afvlieg route van de bijen.

Het hok was ongeveer drie bij anderhalve meter breed, 3 meter diep en bijna 2 meter hoog, er zat een pannendak op met rode pannen die ik ooit eens van mijn zuster had gekregen.

Boven in het houthok kon ik nog van alles kwijt, er was een klein zoldertje, gemaakt van allemaal oude houten balken en erg handig om er tuingereedschap op te bergen.
En terwijl ik lekker bezig was met het stapelde, dwaalde mijn gedachte af naar de gebeurtenissen van de laatste dagen, ik probeerde me een beeld te vormen van alle gebeurtenissen die waren gebeurd.

Ik schrok op uit mijn gedachte door een zacht krakend geluid dat boven mijn hoofd wegkwam, brr muizen.. dacht ik.
Maar wel een met grote voetjes zat ik me zo te bedenken, één muis kan nooit een dergelijk krakend geluid produceren, nee een muis kon het dus niet zijn, het moest een van de katten zijn dus.

Ik pakte een klein trapje die ik aan de kant had hangen, klapte hem uit en klauterde erop.
Toen ik boven op het wiebelende trapje stond, keek ik rond.
Maar ik had het kunnen weten het was er zo donker dat ik geen hand voor mijn ogen kon zien, ik besloot naar binnen te gaan en een zaklamp te gaan halen zodat ik kon zien wat er op het zoldertje zat.
Ik was een zeer nieuwsgierig mens van aard, maar ik moest toch eerst naar binnen om een lamp te halen.

Het duurde een tijdje voor ik weer bij het houthok aankwam met de zaklamp, tja, het was weer als gewoonlijk gegaan, als ik iets nodig had dan moest ik er eerst naar zoeken, en als ik het eenmaal gevonden had, en in dit geval was het dus de zaklamp, dan waren de batterijen weer leeg.
En natuurlijk ik moest die dan ook nog vervangen, tja en waar zijn de battrijen als je ze nodig hebt?, juist ook nergens, ik besloot ze meer uit een spel controler te halen.
Nadat ik de batterijen vervangen had, was ik weer naar het houthok gelopen, daar aan gekomen klom ik weer op het trapje, ik klikte de zaklamp aan en scheen in het rond.

Er gleden diverse voorwerpen door de straal van het licht, zoals een paar bloempotten, en een oud versleten aardbeiennet.
Er lagen ook nog wat oude imker spulletjes, zoals honing ramen en voerbakken.
In een andere hoek nog wat oude aardbeien netten, die we in de moestuin altijd gebruikte, ik verplaatste de lichtbundel langzaam van de linker kant van het zoldertje naar de rechterkant.

De lichtstraal vond ook nog een oude bijenkorf, hè!!!…. daar stond het stuk hout dat ik uit de kachel had gevist, dat stuk hout dat zo op een mannetje leek, hoe kwam dat stuk hout hier dan boven op dit zoldertje terecht?, dacht ik bij mezelf.
Terwijl ik me zat af te vragen hoe het daar terecht was gekomen, hield ik het stuk houd nog steeds in mijn lichtstraal gevangen.
Plotseling kwamen er ineens in dat rare stuk hout twee oogjes te voorschijn doordat ze open gingen, en een paar keer knipperde door het felle licht die uit mijn zaklamp kwam.

Dan buigt het op een mensje lijkende stukje hout en zegt dan, met een redelijk zware stem..
Het is me een eer u te ontmoeten heer Khemron.
Of er ineens een bom ontplofte ik schrok me wezelijk het apenzuur, mijn trapje waarop ik stond wankelde ik kwam uit balans.
Het trapje gleed onder mijn voeten vandaan en voordat ik het wist, lag ik op de mijn rug in het houthok te spartelen.

Auhww, kreunde ik, ik had mijn ogen dicht geknepen, helemaal doodstil lag ik daar, met gesloten ogen.
Ik bewoog voorzichtig mijn tenen en vingers, toen mijn armen en mijn benen, een zucht van verlichting kwam er uit mijn mond, gelukkig!!…volgens mij heb ik niets gebroken.

Daar lag ik dan op de grond met gesloten ogen, nog helemaal trillend van de schrik, ik opende voorzichtig mijn ogen en staarde naar het luik die zich boven mijn hoofd bevond.

Ik zie daar ineens het kleine hoofdje van het mannetje over de rand van het zolder verschijnen.
Sorry!!..Heer Khemron, maar volgens onze plannen zouden we elkaar morgen pas ontmoeten gaat het goed met u?.
Jaaaa, dank je kreunde ik, ik snapte er helemaal niets van lag het aan de pillen die ik gekregen had, of was ik aan het ijlen, ik zou toch geen hersenschudding hebben vroeg ik me zelf af, een stuk hout dat kan praten dat bestaat toch helelmaal niet?.

Ik ging voorzichtig recht op zitten, hoorde naast me een zachte plof, mijn hoofd draaide zich voorzichtig richting het geluid, en daar stond met een lachend gezicht dat vreemde stukje hou dat zo op een mannetje leek.

Met een kleine glimlach op zijn ehm mondje.
Ik kan me voorstellen dat u er niets van begrijpt en dat u denkt dat u gek bent geworden heer Khemron, maar als u me tijd geeft dan zal ik allemaal haarfijn aan u uitleggen.
Een vriendelijk stemmetje had het mannetje, maar toch wel een met een baardje in de keel.

Ik zakte een moment weg in mijn gedachten, en liet alles even tot me doordringen, nog steeds op mijn rug liggend in het houdhok.
Ik besloot eerst maar eens te gaan zitten, ik dacht dat het misschien beter voor me was om het aanbod maar aan te nemen, misschien kreeg ik ook antwoorden op alle vreemde gebeurtenissen van de laatste tijd.

Ik ging voorzichtig met de rug tegen de wand zitten, op een groot houtblok.

Ik denk inderdaad dat……dat misschien het beste is want ik begrijp er helemaal geen snars van.
Een rilling liep over mijn rug, ik had het koud gekregen van het liggen op de grond die half bevroren was leek het wel.

Maar dan gaan we wel naar binnen toe, ik begin het koud te krijgen en binnen is het lekker warm en ik voel me de laatste al niet helemaal lekker.
Zal ik voorop lopen?, stelde ik voor.
Ik ken de weg al!, kwam het mannetje tussenbeide.

Ja, dat geloof ik graag, vulde ik aan.

Binnen aangekomen plofte ik in mijn vertouwde oude stoel, en het mannetje ging tegenover me in een stoel zitten.

Nou ik ben benieuwd wat je verhaal is, dus ik zou zeggen brand los, ik ben er helemaal klaar voor.
Het is wel een heel lang verhaal heer Khemron begon het mannetje.

Volgens mij heb je de verkeerde voor je zitten, mijn naam is geen Khemron kwam ik tussenbeide, maar brand los, ik ben zeer nieuwsgierig dus begin maar bij het begin.

EINDE HOOFDSTUK 6